Bożonarodzeniowe odkrycie

„Bogu niech będą dzięki za Jego bezcenny dar.”
(Kor 9, l5)

Była Wigilia. Za oknem szalała zamieć. Matka dwóch chłopców nie mogła tej nocy zasnąć. Usiadła na fotelu i z podkulonymi nogami patrzyła na padający za oknem śnieg.

Wspomnienia minionych świąt Bożego Narodzenia wracały nieustannie niczym płatki śniegu zatrzymujące się na oknie. Nie tak dawno rozstali się z mężem i została sama z małymi chłopcami. Tego smutnego roku nawet ich mieszkanie nie było świątecznie udekorowane.
Jedna z przyjaciółek podarowała jej małe drzewko, które bez entuzjazmu przybrała wraz z synami. Mieszkając w nowej miejscowości, a na dodatek po rozpadzie małżeństwa, nie miała ochoty iść do pobliskiego kościoła. Była sama... i bardzo samotna.
Już przed świętami igły sosnowego drzewka zbrązowiały i zaczęły opadać. Gdziekolwiek stanęła, czuła ukłucie sosnowej igły. W końcu razem z synami wytaszczyła choinkę przed dom do śmietnika.
W wigilijny wieczór siedzieli wspólnie przy stoliku i dzielili się niedrogimi prezentami, gdy z radia popłynęła kolęda. Popatrzyła na swoich synów i powiedziała: „Tak chciałabym mieć dla was coś więcej”.
„Jest dobrze, mamo - odpowiedział jeden z nich - przecież mamy siebie nawzajem”.
Kiedy wspomnienia minionych świąt od niej odpłynęły, spojrzała na ustawioną na regale stajenkę betlejemską i pomyślała o Dzieciątku Jezus. „Przecież - wyszeptała - dostaliśmy największy dar - dar Jezusa”.
Jakże wielkie Bóg dał nam wszystkim Błogosławieństwo - niewysłowiony Dar swojego Syna, Jezusa Chrystusa - dar Zbawiciela... Jego Ciała i Krwi.